Książka napisana ze swadą, czyta się ją wyśmienicie, niczym kryminał. Pęcznieje od faktów i anegdot. Nie jest wspomnieniowa ani autobiograficzna w ścisłym tego słowa znaczeniu. Autor opowiada o pierwszych, od 1961 r., doświadczeniach z tajną policją polityczną PRL, o przygodach w kraju i za granicą, lecz zawsze z odczuciem różnych tchnień bezpieki. Doprowadza opowieść w końcowym rozdziale do roku 2014, lecz te ostatnie doznania nie są już dynamiczne ani groteskowe, skłaniają do zadumy - nader smutnej - nad współczesnością.